Stoer in stijl
Bijna iedere tas heeft wel een verhaal; te groot, te klein, te zwaar, te slap, te robuust, te weinig vakken of juist te veel, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Aan fietstas Stoer kleeft ook zo'n verhaal.
Ik heb een vriendin voor wie een tas nooit groot genoeg is. Hoe groter de tas, hoe minder erin past. Ergens voor de pandemie gingen we fietsen. Van Den Haag naar Groningen, met hier en daar een overnachting. Voor haar de eerste keer, ik zogenaamd de pro. En als pro had ik mijn bagagesysteem uitgekiend: een simpele dubbele fietstas op de bagagedrager met daarin twee grote plastic tassen van de Albert Heijn, want die glijden zo lekker. Bij aankomst konden de laatste eenvoudig uit de fietstas worden gevist en er de volgende morgen gemakkelijk weer in terug worden gepropt. Zo gezegd, zo gedaan en mijn vriendin volgde mijn voorbeeld.
Het eerste (zeer luxe) hotel voor die trip had ik geregeld. Afzien is leuk, maar dan alleen als ik gedoucht en wel na afloop in een lekker bed kan kruipen. Ik was even vergeten mijn vriendin van tevoren te informeren over de lokatie. Ik dacht: niet belangrijk, ziet ze dan wel. Na een prachtige tocht langs de kust kwamen we aan bij het voormalig grootste woonhuis van Nederland. Waarbij woonhuis, gefinancierd met koloniaal geld, met recht een understatement genoemd kan worden.
Bepakt met plastic zakken beklommen we, moe maar voldaan, de trappen. Halverwege het bordes, daagde het bij mijn vriendin dat ze niet bepaald in een hostel was beland. Zichtbaar gegeneerd probeerde mijn vriendin wat in de achtergrond op te gaan, wat natuurlijk helemaal niet lukt met blauw-witte plastic tassen en felgekleurde fietskleding. De 'heer' die net in zijn Jaguar was komen aanrijden, piepte voor. Dat hielp ook al niet. Het zal niet bij hem opgekomen zijn dat wij daar ook verbleven en per slot van rekening net zo veel voor ons bedje betaalde als hij. Plus we waren er eerder!
Afgelopen zomer gingen we weer fietsen. Weer vanuit Den Haag naar Groningen maar nu langs de oostkant van Nederland. Ik had inmiddels tassen leren maken en met haar gène in gedachten dacht ik, ik maak de mooiste fietstas ooit. Geleerd van onze eerdere ervaringen spraken we de avond ervoor af in de Blauwe Banka om de op handen zijnde reis nog even door te nemen. Ik had tot laat doorgewerkt om de eerste Stoer af te krijgen die ik vol trots overhandigde. Ik had natuurlijk voor mijzelf ook fietstassen gemaakt, maar die waren niet afgekomen.
Gelukkig. Ze vond hem mooi. Stoer zou tijdens z'n maiden voyage nu gelijk z'n eerste weer-en-wind-test krijgen. Twee vliegen in een klap.
De volgende dag ontmoeten we elkaar bij de trein om naar Arnhem af te reizen om daar de fietstocht te beginnen. Stoer was nergens te bekennen. Wel een enorme Mary Poppins rugzak waar later thee en beef jerkey uit zou komen en een compleet servies. Had nooit in Stoer gepast natuurlijk, achteraf gezien.
Na de reis vroeg ik haar waarom de vruchten van mijn noeste arbeid niet mee waren. Ik dacht de tas is niet goed; te klein, niet praktisch genoeg, te... te.... te... Haar "te-antwoord" was kort en simpel en kwam volkomen onverwacht:
"Te mooi".
Dus bleef Stoer thuis en deed ik het met wederom met mijn AH-systeem. Dit jaar gaan we hopelijk weer....met vier door weer en wind geteste Stoer-tassen stel ik voor. Al was het alleen maar voor de foto's.
Reactie plaatsen
Reacties