Het mooiste is natuurlijk als iedere tas lukt; kaarsrecht- of precies goed krom gestikte naden. Naden die ook nog eens zonder duwen en trekken op elkaar aansluiten. Geen frustratie over verspild leer, überhaupt geen frustratie. Al helemaal niet over een achterblijvend ruimtelijk inzicht dat anderen in ruime mate lijken te bezitten. Van die tassengoden die binnenstebuiten en ondersteboven kunnen stikken en de tas door een zak kunnen naar haar uiteindelijke glorie kunnen keren. Want ze zijn er hoor, van die helden bij wie geen steekje loszit en alles glimt en blinkt alsof het goud is.
Tsja.
Ik zit niet in die hoek. Mijn kennis wordt steek voor steek vergaard en soms kom ik helemaal geen steek verder. Uithalen en overnieuw. Klinkt makkelijk. Maar door ieder gaatje in leer moet een draadje of moet met een noodgreep worden verhuld. De rode tas was zo'n project. Eigenlijk iedere tas was in meer of mindere mate zo'n project. Maar de meest recente kroon is toch wel gespannen door Dé Rugzak!
Natuurlijk was het grotendeels mijn eigen schuld dat ik twee lessen nagenoeg volledig had gemist en maar op eigen houtje was gaan klussen. Dan moet je ook niet klagen als het voorpand over moet. En het achterpand. En het binnenwerk. Omdat het hele grondpatroon overnemen en uit een stuk uit leer snijden niet werkt, omdat de zak op het voorpand er wel als een zakje uitziet, maar het niet is, of omdat de stappen in een verkeerde, zelfverzonnen volgorde zijn uitgevoerd.
"Mn rug op", dacht ik, meer dan eens. "Ja, daar moet 'ie ook", echoode het antwoord.
De tas is in een hoek gesmeten en er weer uitgehaald. Want het werd kerst. En met kerst geef je cadeautjes. Zeker als die al lang geleden zijn beloofd. Dus in een laatste, gefrustreerde poging het binnenwerk er nog een keer uitgehaald. Opnieuw. Ja beter, ik snap het. Bijna...
Maar die laatste fout ziet niemand, en ik houd mijn mond. Oordeel zelf maar over deze Zo je rug op
Reactie plaatsen
Reacties