Halsband zoekt hond

Terugkomend van de leerhandel reed ik langzaam de weg langs de joodse begraafplaats in mijn buurt in. Gelukkig reed ik niet hard, anders had ik het beest wellicht niet gezien of erger, aangereden. De hond rende midden in de straat en was er duidelijk vandoor gegaan. Eigenaar niet in zicht. Of, wacht, verderop stonden twee vrouwen. Ik parkeerde mijn auto en liep naar de vrouwen toe die mij van mijn werk in de rechtbank herkenden. 'Nee', niet hun hond maar ook zij maakten zich zorgen. Ik ga hem wel even zoeken zei ik.

Zo gezegd, zo gedaan en ik liep richting de Scheveningse bosjes. Een beetje hond in die buurt weet blindelings de weg naar het hondenpark daar. Inderdaad. De hond was in de speeltuin gespot. Ik volgde het spoor van de hondenpoten naar het hondenveld. Helaas, het veld was leeg. Hondenbaasjes die ik onderweg tegenkwam hadden de blonde hond ook niet gespot maar ze zouden hun ogen openhouden. 

Een kwartiertje later had ik geluk. Daar was ze. Volgende probleem. Hoe kon ik de hond bewegen maar mij toe te komen. Dat lukte met doen alsof ik met de hond wilde spelen. Nu nog laten zitten. Na een paar pogingen daagde het bij mij dat de hond niet gewend was aan Nederlandse woorden. Niet gek gezien alle ambassades in mijn buurt. Engels dan, nope. Frans, non. Dan maar terug naar Nederlands. Het schijnt dat je dieren het best in je eigen moedertaal kan aanspreken voor het grootste begrip. Ik legde uit dat ik alleen maar wilde kijken of er een penning aan de halsband zat. Ze ging wonder boven wonder zitten en liet me kijken. Maar nee dus, geen penning, niets, nothing, rien. 

Gelukkig wel een band dus, geen riem. De hond liet zich aan de band naar het cafeetje bij het park leiden waar ik kon vragen of iemand daar de hond kende. De dame die het café beheerde was een pro. Ze liep direct naar de kast aan de buitenkant en haalde er een riem uit. Dit gebeurt zo vaak zegt ze. Verleden week is er hier nog een weggelopen hond aangereden. Ze belde meteen de dierenambulance die ons adviseerde een half uur te wachten. De meeste honden worden binnen 30 minuten gevonden. Prima, maar hoe vindt het baasje ons? Ik WhatsAppte ondertussen een foto naar het opgegeven nummer en vroeg me af wat ik nu in hemelsnaam moest doen. Ik heb verder helemaal geen verstand van honden en we spraken al niet dezelfde taal. Hoe vaak moet een hond worden uitgelaten? Wat eet een hond, neem je een gevonden hond mee naar huis? Ik had geen idee.

Eerst maar thee. Liggen, lie down, settle...mijn woorden vielen op dovemansoren. Vanuit het raam zagen we inderdaad binnen de aangegeven tijd een geagiteerde vrouw aankomen; ze had gehoord dat er hier een hond gevonden was. Niet helemaal de filmische reünie die ik in gedachten had, met een baasje, een hond en een blije hereniging. Nee, een pets en een foei van de hondenoppas. Liliane was er vandoor gegaan bij het aannemen van een pakje, en de baas was op vakantie. Geen wonder dat de hond mij alleen maar vragend had aangekeken toen ik vroeg: 'waar is je baasje'? Ze leek te willen zeggen: 'ik weet het ook niet dude, beats me'. Of wellicht 'keine Ahnung' want de hond bleek uit een Duits sprekend gezin te komen, zo vertelde de oppas.

'Waarom de hond geen penning had? Het had zo veel stress gescheeld.' Het antwoord op mijn vraag was ook een 'keine Ahnung' maar daar ging de oppas subiet iets aan doen. Gelukkig. En ik, ik dacht: goed idee voor restjes leer, naamplaatjes voor aan een halsband. Nu alleen nog een stans waarmee ik letters in leer kan slaan.